Een aantal jaar terug, vlak voordat ik veertig jaar werd gebeurde het opeens, ik besefte dat als een gemiddeld mens tachtig jaar wordt, ik ongeveer als er geen gekke dingen gebeuren op de helft van mijn leven was. Ik vroeg mezelf af of ik de tweede helft van mijn leven zo door wilde gaan als dat ik de eerste helft deed en mijn antwoord was overduidelijk ‘nee’.
Toen me dat overkwam volgde al snel de vraag wat ik dan wel wilde met die tweede helft van mijn leven en dat was best een lastige vraag, ik ben zo’n persoon die daar nooit echt over nagedacht heeft en gewoon deed wat op mijn pad kwam zowel wat werk betreft als in mijn privé-leven en daar het beste van probeerde te maken.
Het kwam er op neer na er goed over nagedacht te hebben, dat ik met een auto volgeladen met mijn kinderen, hond en hoogstnoodzakelijke spullen van het ene op het andere moment vertrokken ben uit mijn oude leven, uit mijn huwelijk en ons gezamenlijke huis. Een beslissing die ik nog steeds één van de verstandigste stappen in mijn leven vind en het kon op dat moment ook niet meer anders.
Maar dan…
Wat ik niet meer wilde wist ik wel, maar hoe nu verder?
Vanaf dat moment volgen allemaal mooie en bijzondere situaties elkaar op. Vrienden boden me totdat ik een betere oplossing had een gastenverblijf aan voor mij, mijn kinderen en hond.
In de periode dat we daar woonde leerde ik mijn huidige partner kennen, iemand die niet echt iets heeft met computers heeft, maar ondanks dat toch zich inschreef op een datingsite waar ik mezelf inmiddels ook ingeschreven had. Het klikte ook goed met mijn kinderen en inmiddels wonen we samen in een ander gedeelte van Nederland dan waar ik opgegroeid ben en veertig jaar gewoond heb. Mijn oudste twee kinderen waren tieners en wilden niet mee verhuizen en besloten weer bij hun vader te wonen en in hun vertrouwde omgeving te blijven, iets dat niet makkelijk was en nog steeds niet makkelijk is maar wat ik wel kan begrijpen en ze hadden dan ook als tieners een leeftijd dat ze zelf daar ook wat over te zeggen hadden.
De jongste zoon wilde bij mij en mijn nieuwe partner blijven en met elkaar hadden we het erg fijn. Sinds kort heeft toch ook mijn middelste zoon besloten weer bij mij te wonen ondanks dat hij zijn oude vertrouwde omgeving achter moest laten. Waar drie het al fijn hadden is het nu met ons vieren nog fijner.
Ook hier verviel ik weer met mijn werk in aanpakken wat ik krijgen kon, iets dat ik besloten had niet meer te doen. Het brak me steeds maar op en ook de bureaucratie waar ik tegenaan liep om daaruit te komen hielp niet mee.
Maar toen…
December 2014, ik werd ziek en flink ziek en belandde in het ziekenhuis en bleek na maanden onderzoek PDS te hebben en dus chronisch ziek te zijn. Hoe nu verder?
Buiten de deur werken zit er voor mij tot op de dag van vandaag niet meer in, maar thuis achter de geraniums is niks voor mij. Het roer moest dus om.
Schrijven heb ik altijd leuk gevonden en ik schreef dus van alles op, gewoon voor mezelf omdat het niet bij me opkwam door gebrek aan opleiding in die richting dat ik er wat mee zou kunnen doen en bovendien vind ik mijn Nederlands niet echt geweldig. Ook had ik niet het gevoel dat iemand op mijn schrijfsels zat te wachten.
Totdat…
Mijn middelste zoon die klassiek autistisch is aan me vroeg of hij het boek dat ik vanaf zijn babytijd over hem had bijgehouden mocht lezen. Het waren schrijfsels over bijzondere momenten met hem die ik voor mezelf opschreef, eigenlijk om te compenseren dat mensen mij vertelde hoe erg het wel niet was voor me dat ik een autistische zoon had, iets dat ik zelf zo helemaal niet ervoer en nog steeds niet en mijn omgeving inmiddels gelukkig ook niet meer.
Mijn zoon werd bijna zestien jaar en ik besloot er twee te laten drukken, één voor mijn zoon, dat leek me een mooi zestiende verjaardagscadeau en één voor mij. Mijn zoon vond het geweldig en ook familie en vrienden die stukjes lazen waren enthousiast. Ze zeiden mij het te laten uitgeven omdat er zeker behoefte was aan zo’n soort boek.
Uit pure nieuwsgierigheid heb ik het manuscript opgestuurd naar twee uitgevers die beide aangaven het te willen uitgeven en dan ook nog eens volledig op hun kosten. Met één van die twee maakte ik een afspraak en mijn contract lag al klaar.
Inmiddels twee maanden verder zijn er al vierenveertig van verkocht en hoor ik alleen maar positieve reacties.
Dus…
Wellicht zijn er toch mensen die wel op mijn schrijfsels zitten te wachten.
Wat ik niet meer wil is me duidelijk en daar wil ik niet langer meer tijd en energie in stoppen, wat ik wel wil daar lijken belemmeringen zoals gebrek aan opleiding en taalkundig mag er ook het nodige gebeuren.
Toch is het me gelukt een boek te schrijven dus waarom zou ik dan twijfelen, als de traditionele wegen niet naar mijn doel leiden, dan pak ik toch gewoon andere wegen en als die er niet zijn, maak ik er een survivaltocht van, juist bij survivaltochten maak je de meest interessante dingen mee en dat is alleen maar handig als je wilt schrijven. Mijn leven is verre van saai dus onderwerpen genoeg.
Wellicht wist ik allang wat ik wilde want weken geleden na het uitkomen van mijn boek ben ik begonnen via de site www.beterspellen.nl te werken aan mijn Nederlands.
Al sinds ik in 2012 in de Achterhoek kwam wonen ben ik begonnen aan een opleiding tot vrijwillig molenaar, iets dat niet doorsnee is als hobby. Verder ben ik aan het proberen weer een eigen kinderopvang aan huis op te starten als gastouder, iets dat ik voor mijn komst hier al twaalf jaar deed en wat ik een geweldig mooi beroep vind. Iets dat ook goed te combineren is met de dingen die ik wel kan omdat het werk aan huis is, waarbij je actief kan zijn als het me lukt en rustige knutselwerkjes en boekjes kan kijken met de kleintjes als mijn energielevel wat lager is.
Daarnaast ben ik begonnen als niet sporter met hardlopen om mijn conditie te verbeteren, ook iets dat ik kan doen op mijn goede momenten en ik heb mezelf in een gekke bui ingeschreven voor een oudejaarscrossloop.
Met dit allemaal in gedachte en een onverwachtse blog over bloggen die ik opeens tegenkwam van een buurman twee deuren verder bedacht ik me dat ik naast gastouder dus wellicht best kon beginnen aan bloggen.
Het lijkt me een ideale combinatie. Of het me lukt is te volgen in mijn blogs, ik zou het niet weten, maar ik ga ervoor.
Lees gerust mee met een molenaar in opleiding, beginnend blogger, een herstartende gastouder en mijn vorderingen met hardlopen. Een traditionele weg naar mijn doelen heb ik niet kunnen vinden, dus ik neem niet traditionele wegen of ga survivallend naar mijn doelen, hoe lastiger de wegen hoe meer er te beleven is.
Natasja.
Zo fijn om je te zien groeien. Heb je omslag van dichtbij gezien en hoe moeilijk dat was. Ik vind het zo fijn dat je nu echte liefde hebt gevonden en een nieuwe passie hebt ontwikkeld waar je je volledig voor inzet. Jij kan bergen verzetten en ik zie je echt als een voorbeeld. Je hebt doorzettingsvermogen van hier tot Tokio en daar bereik je dan ook veel mee en ga je nog veel meer mee bereiken.
Heel gaaf dat je nu gaat bloggen en ik je zo kan volgen. Deze pagina gaat in mijn favorieten en ga deze met heel veel plezier volgen.
Ga zo door Natas! Ben echt heel trots op je om alles wat je doet en hebt bereikt!
Liefs Deb
Wat een stoer verhaal! Je maakt me nieuwsgierig, ik blijf je volgen. Mag ik je de tip geven om je blog aan te melden bij Bloglovin? Ik ben niet zo goed in uitleggen, maar Google hier maar eens op. Heel veel succes met alles wat je doet, ik vind je een stoere vrouw!
Dankjewel, ik ga ook zeker googlen om meer te weten over Bloglovin. Onze verhalen lijken wel wat op elkaar, ik heb met veel plezier al wat gelezen op jouw blog, ik ga er van de week zeker meer lezen.
Heel veel succes gewenst ook.