Biometrische polsband

Er zijn van die uitvindingen waarbij je tegelijkertijd enthousiast kunt zijn als ook bezorgd. Gisteren las ik op internet over zo’n uitvinding die binnen twee tot vijf jaar verkrijgbaar zal zijn. Het gaat om ‘Biometrische polsbanden’ voor mensen met een zware vorm van autisme. Zie bron: http://www.ggznieuws.nl/home/biometrische-polsbandjes-voorspellen-uitbarstingen-bij-mensen-met-autisme/.

Volgens Dr Matthew Goodwin die aangehaald wordt in dit artikel kunnen deze posbanden gedragsveranderingen voorspellen door de temperatuur, het zweten, de hartslag en de driedimensionale bewegingen van de ledematen te monitoren en veranderingen daarin waar te nemen. Deze veranderingen kunnen voorspellend zijn voor gedragsveranderingen en behoeftes van mensen met een zware vorm van autisme. Als deze gegevens dan doorgestuurd worden naar een persoon die voor de drager van de polsband zorgt kunnen deze op tijd ingrijpen of zorg verlenen.

De intentie volgens Dr. Goodwin van deze polsband is mensen met een zware vorm van autisme beter te kunnen begrijpen omdat zij niet goed in staat zijn door lichaamstaal en communicatie aan te geven wat er aan de hand is of wat hun behoeftes zijn. Het is een hulpmiddel dat signaleert waarop door ouders en begeleiders gereageert kan worden, een ondersteuning dus voor de begeleider in het belang van iemand met autisme. Daarnaast is het een hulpmiddel voor verder onderzoek omdat de gegevens verzameld en opgeslagen kunnen worden.

Nadat ik dit artikel gelezen had knaagde er een onbehagelijk gevoel bij mij, het klinkt geweldig, maar toch ging dat gevoel niet weg. Gisteren heeft de rest van de avond dit artikel door mijn hoofd gespeeld en ik vroeg mezelf af waarom ik er niet gewoon enthousiast over was. In eerste instantie dacht ik dat het lag aan het feit dat een computertje de mens beoordeelt, maar dat argument werd al snel onderuit gehaald door het feit dat er al ik weet niet hoe lang computers, scanners en andere uitvindingen gebruikt worden als hulpmiddelen om het menselijk lichaam te monitoren. Als moeder van een klassiek autistische zoon heb ik zelf ook gebruik gemaakt van hulpmiddelen zoals speciale kinderwagens met werkblad, speciale kleding, allerlei beveiligingen in huis, een speciale fiets, een kleurenklok, pictogrammen en auti-programma’s, dus tegen hulpmiddelen ben ik absoluut niet, ik vind ze een waardevolle toevoeging.

Toch vind ik deze ontwikkeling een enge kant hebben en ik ben er inmiddels over uit hoe dat komt. Het is de zorg of dit niet juist ten koste gaat van menselijke aandacht en zorg terwijl het product juist zou moeten helpen bij aandacht en zorg. Net zoals bij het gebruik van een navigatiesysteem je vaak volledig vertrouwt op dat systeem en minder of zelfs niet meer zelf let op hoe je ergens komt, vraag ik me af of dit product niet ook een luiheid veroorzaakt zelf goed te blijven kijken naar wegen om iemand met een zware vorm van autisme te begeleiden. Deze ontwikkeling roept zorgen bij me op of het niet ten koste gaat van een creatieve manier om oplossingsgericht te blijven denken en begeleiden of erger nog tot standaard protocollen in de begeleiding leidt terwijl geen autist hetzelfde is.

Een andere zorg die het bij mij oproept is of het er niet in kan sluipen dat er pas aandacht en zorg gegeven gaat worden als zo’n polsband dat pas aangeeft, wat zou kunnen resulteren dat bepaald gedrag juist versterkt gaat worden omdat dat dan de methode, manier en gewoonte wordt om aandacht te krijgen. Zelf geloof ik dat het juist heel belangrijk is bij positief gedrag aandacht te geven en dat te belonen in plaats van alleen reageren als een polsband dat aangeeft, zeker bij mensen met autisme. Juist aandacht en gezellig samen wat drinken eventueel wat lekkers erbij als er niks aan de hand is stimuleert mensen met autisme dat ze leren wat gewenst gedrag is en maken het mogelijk dat dan ook te laten zien.

Mijn zoon van 16 jaar, met klassiek autisme over wie ik een boek geschreven heb “Anders maar ook mooi- Hoe je positief kunt omgaan met autisme”, is zwaar tegen etiketjes en stempels en baalt er vreselijk van op het moment dat hij dit wel heeft. Hij kwam tijdens het schrijven van dit blog naar me toe om te vragen waar mijn blog over gaat en ik heb een mooi gesprek met hem gehad over dit onderwerp. Hij is er heel duidelijk over en zegt als mensen met autisme niet zo gewoon mogelijk behandeld worden ze zich ook niet zo gewoon mogelijk gaan gedragen. Hij zegt dat autistische mensen die apart behandeld worden dus ook nooit zo ver kunnen komen als mensen met autisme die wel zo gewoon mogelijk behandeld worden. Mijn zoon vindt dan ook dat zo’n polsbandje belachelijk is en is een voorstander voor menselijke begeleiding die zo gewoon mogelijk is. Als moeder vind ik het altijd erg mooi hoe nuchter en eenvoudig dingen soms zijn in zijn wereld en wellicht heeft hij gelijk en veroorzaakt de niet autistische wereld meer moeilijkheden met alle complexe uitvindingen en draagt dat niet altijd bij aan een gewenste ontwikkeling. In ieder geval deel ik voor een gedeelte zijn mening. Met zijn toestemming mocht ik zijn kijk vermelden in mijn blog.

Mijn conclusie net zoals bij veel uitvinden is dan ook dat ik de intentie heel mooi vind en het ook zeker waardevol kan zijn. Toch hoop ik dat het geen aanleiding is tot gemakzucht pas te reageren als zo’n polsband dat aangeeft of ingezet gaat worden om te bezuinigen op menselijke begeleiding.