Vanochtend leek het er zo gunstig voor te staan. Ik heb bijna altijd veel zin om te hardlopen, het was ideaal hardloopweer en expeditie Lochemseberg hebben vriendlief en ik omgeruild voor een vlakkere route tussen de weilanden en boerderijen door en langs het kanaal.
Na de gebruikelijke eerste moeizame paar honderd meter, ging het dan ook lekker en met het vertrouwen de geplande 10 km te gaan hardlopen liepen we gemotiveerd door, genietend van het mooie platteland en van elkaar dat we dit samen zo leuk vinden.
De eerste 5 km ging met een gemiddelde van ruim boven de 9 km/u maar toen kwam de 6e km. Mijn enkel ging pijn doen en het gemiddelde daalde beetje bij beetje, maar als ik 10 km in mijn hoofd heb zullen het er ook 10 worden, bovendien waren we al over de helft en de laatste kilometers waren ook gelijk de kortste route naar huis.
Beetje bij beetje nam het tempo meer af en waar vriendlief steeds soepeler en makkelijker ging lopen ging het bij mij steeds moeizamer. Dit leek niet eens meer op hardlopen, maar op strompelen met een tempo iets boven de 8 km/u. Het genieten was over, dit was gewoon doorzetten.
Ik heb alles uit de kast getrokken om de planning af te ronden volgens plan van visualiseren hoe ik soepel de laatste kilometers volbracht tot negeren van ongemakken.
Proberen in een comfortabel ritme te komen, totdat niets meer hielp. Nog twee kilometer te gaan, dat moet lukken, dan maar op puur eigenwijzigheid, maar toen mijn app 9.177 meter aangaf weigerde mijn enkel gewoon nog naar me te luisteren. Potverdikkie, dit zijn van die momenten waar ik niet zo goed in ben, belemmert worden mijn plannen.
De laatste kilometer strompelend naar huis, vriendlief was solidaire met me en wandelde mee, toch met schik dat hij mij er met gemak uitgelopen heeft, ik had daar toch wel stiekem schik om, wie weet is het een volgende keer andersom.
Na over de eerste teleurstelling heen te zijn dat de geplande kilometers niet gehaald zijn bekeek in toch even alle intervallen en de analyse van deze training en vond dat ik toch niet mocht mopperen. Als je pas 3 maanden hardloop en 9.177 meter loopt in 1 uur, 2 minuten en 54 seconden, dat is een gemiddelde snelheid van 8,75 km/u, is dat best wel iets om tevreden mee te zijn dus ik heb besloten dat ook te zijn.
Nu blijft voor mij de vraag, wanneer is iets gewoon even een ongemak en wanneer noem je het een sportblessure? Mijn enkel is pijnlijk, normaal zou ik dat vervelend vinden, maar voor het eerst in mijn leven een sportblessure hebben is toch ook iets dat je een keer meegemaakt moet hebben. Wellicht moet ik ervan leren een volgende keer niet drie kilometer door te lopen met zo’n pijnlijke enkel of misschien hoort het gewoon bij als sporter.
Dinsdag of woensdag staat mijn volgende training op de planning dus tijd genoeg om te herstellen. Vandaag de rest van de dag een sloffendag en morgen hopen dat ik weer schoenen aan kan.