Inmiddels woont Betsie bijna een week bij ons en inmiddels zijn de regels in de gezamenlijke ren met de konijnen bepaald en gaan de drie dieren prima met elkaar om.
De kippenren staat nu permanent open behalve wanneer Betsie op stok zit en besloten heeft dat het bedtijd is voor haar, dan sluiten we de schuif van het binnenhok tot de volgende ochtend.
De konijnen Flappie en Sofietje komen regelmatig even haar kippenren inspecteren en als ze genoeg hebben van elkaars nieuwsgierigheid kunnen de konijnen hun hok in waar Betsie niet in kan en Betsie neemt als ze haar rust wil de toevlucht door op de nok van haar hok de boel vanuit de hoogte te bekijken.
Ondanks dit succes met de dieren bij elkaar hebben we toch besloten dat Betsie gaat verhuizen, naar het nog nieuw te bouwen nieuwbouwproject ‘kippenverblijf met ren’. Dit omdat we het toch gezelliger vinden voor Betsie om er een paar vriendinnetjes bij te krijgen en bovendien Betsie in haar eentje niet noemenswaardig bijdraagt aan onze voorraad eieren. De opbrengst tot nu is er één, terwijl we hier met twee volwassenen en twee zonen leven.
Nog een reden is dat we nog meer dieren erbij willen, zoals ik al eerder in een blog genoemd heb, toch minstens twee cavia’s en wellicht nog een volière, dat gaat allemaal te krap worden in het dierenverblijf dat we nu hebben. Toch, het dierenverblijf waar ze nu nog met z’n drieën wonen is groot genoeg voor twee konijnen, twee cavia’s en een volière, dus met het geplande project, kippenhok met ren is er voor alle dieren ruimte genoeg.
Toch handig dat vriendlief timmerman is en de oudste zoon maandag een bbl-opleiding als leerling-timmerman begint. De jongste zoon, de oppaskinderen en ik vinden het leuk de dieren te voeren en aandacht te geven, dat maakt ons met elkaar best een leuk team om de beestenboel uit te breiden.
Blackie de Baardagaam mag omdat hij van warmte houd in een verwarmd terrarium in onze woonkamer en Dundee-Jack onze hond heeft als taak het complete huishouden hier goed in de gaten te houden en volgt ons als trouwe viervoeter overal waar we gaan.
Nu zaten we alleen nog met de vraag waar laten we de mini-ezel dan die we zo graag willen? Ik heb er veel informatie over opgezocht en hoe leuk ze ook zijn, mini-ezels zijn peperduur, zelfs nog duurder dan een tweedehandsauto. Het zag er naar uit dat we een mini-ezel als een lange termijn project zouden moeten zien was het niet dat ik een prima tussen oplossing gevonden heb. Denken dat iets niet kan doe ik niet meer aan, het betekend hooguit dat het niet gelijk kan of dat je variant moet zoeken van wat je wil wat wel haalbaar is en die is er.
Je kan ezels adopteren bij de kinderboerderij, dat past prima binnen ons financiële plaatje, ze staan op een kinderboerderij beter dan nu bij ons als het gaat om verzorging en aandacht en geeft ons ruimte om eerst ons veel beter te verdiepen in het houden van mini-boerderijdieren.
Binnenkort dus maar eens met de kindjes uit de kinderopvang naar de kinderboerderij om de ezels te bekijken een een adoptie-certificaat in orde te laten maken.
Stapje bij stapje krijgt alles steeds meer vorm en ik geniet van deze nieuwe manier van ergens naar toewerken. Niet meer denken dat iets kan of niet kan, maar werken met korte en lange termijn plannen die haalbaar zijn en voor je het weet ben je telkens weer een paar stapjes verder.