Niet alles is wat het lijkt

Dat niet alles is wat het lijkt bleek gisteren tijdens een zelf uitgestippelde mini molenexcursie voor ons team van de Wilpermolen. De Wilpermolen kon nog niet draaien en wacht op reparatie door de molenmaker die maandagochtend komt. Daarom besloten we als team nu we zelf niet kunnen draaien van de gelegenheid gebruik te maken. Ik besloot naar Nijmegen en omgeving te gaan, heel praktisch omdat ik daar de weg goed ken omdat mijn roots daar liggen en de andere teamleden vonden het prima.

De eerste molen die we gingen bezichtigen was de Thornsche Molen een wipmolen die staat in de Ooij-polder waar ik zo’n dertig jaar geleden een aantal jaren gewoond heb. Toen stond die molen er nog niet, pas sinds dit jaar heb ik hem een paar keer gezien toen ik erlangs reed omdat ik nog steeds af en toe daar heen ga voor familiebezoek. De Thornsche Molen is dan ook pas  20 mei 2016 opnieuw opgeleverd en de oorspronkelijke molen was tijdens operatie Market Garden in 1944 totaal verwoest.

De voorzitter van de Stichting van deze molen kwam de molen openen voor ons zodat wij de molen van alle kanten konden bezichtigen en ik was best verbaasd, deze molen was niet wat ik verwachtte. Wat ik verwacht had was een spiksplinternieuwe molen met een hoog namaak gehalte of museum gehalte, prima om een indruk te krijgen hoe iets ooit was maar toch met een nep gehalte. Deze Thornsche Molen was dat absoluut niet. De complete stijl van de bouw en inrichting was robuust, degelijk, zonder fratsen en zoals molens zijn, vooral functioneel. Wat hebben ze hier een knap staaltje werk geleverd! Natuurlijk zag het er allemaal nog behoorlijk nieuw uit, maar de molen moedigde aan per direct op te zeilen en te laten werken, iets wat we niet gedaan hebben omdat er nog meer molens op ons programma stonden en de molenaars er niet waren.

Maar ook het bezoekerscentrum in het restaurant onder de molen waar foto’s en de verhalen van eerder te vinden waren maakte dat dit niet zomaar een nagebouwde molen is. De voorzitter vertelde vol passie over hoe het eens was en wat voor inzet er geweest is om de herbouw te realiseren. En ook kwam de eigenaar van het restaurant, inmiddels zelf in opleiding om molenaar te worden erbij zitten.  Dit bezoek aan de Thornsche Molen was er zeker één die ik niet had willen missen en overtrof mijn verwachtingen, mocht ik weer eens daar zijn voor familie bezoek en de molen draait ga ik zeker even een bakkie koffie drinken daar. Super bedankt voor het openen van de molen en de koffie.

De tweede molen waarvan toch echt gezegd kon worden dat niets is wat het lijkt was de Zuidmolen in Groesbeek, een molen waarvan ik dacht dat het meest bijzondere de vier keer ten Havekleppen waren, maar zelfs van buiten toen we dichtbij waren bleek dat al niet meer het geval. De Baard van de molen vond ik al veel aparter dan het gevlucht, net als de Burgemeester die niet zichtbaar aanwezig is en dan ook nog eens de vorm waarin de roosterhouten onder de kap gelegd zijn. Heel apart allemaal en dan waren we nog niet eens binnen geweest. Er was geen molenaar aanwezig, maar omdat wij molenaars zijn kregen we toestemming om de molen toch helemaal te mogen bekijken.

Binnen in de molen vielen we van de ene verbazing in de andere, bijna niks zag eruit zoals ik gewend was, deze molen is buiten dat die door de wind gedreven wordt één en al duurzaamheid aan hergebruik van materialen, oude roedes die gebruikt zijn in de constructies waren overal terug te vinden, een oude autoband functioneerde als wiel op de luitafel, de vangtrommel was 90 graden gedraaid van wat je zou verwachten van een vangtrommel en de haak van de vangbalk zwaaide niet parallel aan de vangbalk maar haaks. Heel apart en vooral leuk hoe deze molen op eigen wijze is ingericht. Ook bij deze molen liggen herinneringen van eerder, ik kocht er altijd mijn meel om brood te bakken toen ik nog in die regio woonde en had toen nooit kunnen bedenken wat voor aparte molen deze Zuidmolen is.

Als derde molen hadden we de Sint Annamolen in Nijmegen in gedachte. Bij deze molen is mijn liefde voor molens begonnen, als ik vroeger meel of diervoer moest halen voor de kippen vroeg ik altijd (ik zou een jaar of acht geweest zijn) of ik in de molen mocht kijken en was toen al erg onder de indruk hoe alles elkaar in werking zette. De molen draaide helaas niet en we besloten door te rijden naar de Witte Molen in Nijmegen. Ooit hoop ik nog eens de Sint Anna molen te bezoeken wanneer deze wel draait, ik zou dolgraag willen zien hoe dat nu zou zijn.

De Witte Molen is typisch zo’n molen waar ik wel honderden keren langs gereden ben maar waarvan ik nooit geweten had hoe bedrijvig die nog is en waar ik ook nog niet eerder binnen geweest was. Ook hier mochten we overal kijken en zo zijn molens toch wel echt heel leuk, in gebruik zoals die ooit bedoeld is en nu nog is, een echte meelfabriek waar je het proces van graan tot meel en het werk van een molenaar van begin tot eind perfect kan volgen en een winkeltje onder in de molen met de zelf verwerkte producten en andere artikelen die met molens te maken hebben.

Een dagje terug naar waar ik geboren en opgegroeid ben en waar ik de eerste veertig jaar van mijn leven gewoond heb, maar waar niet alles is wat het lijkt, maar die zeker erg leuk geweest is. We hebben dan ook afgesproken dat dit soort dagjes uit als team voor herhaling vatbaar zijn.