Gisteren heb ik alweer een zeer bijzondere molendag gehad. Dat gebeurt me eigenlijk bij elk molenbezoek aan een andere molen. Of het dit keer alleen aan het bezichtigen van een andere molen lag of aan de locatie in het schilderachtige plaatsje Kalkar in Duitsland of aan de duitse hartelijkheid die verder gaat dan een onderlinge klik vanwege een gezamenlijke hobby weet ik niet zeker, wellicht was het de combinatie van al die factoren en dan ook nog eens het prachtige weer met een zonnetje erbij en een strak blauwe lucht.
De Kalkarer Mühle is in 1770 gebouwd met de stenen van de ‘Hanselaerer Tor’ die bouvallig geworden was. De molen beschikt over wel acht verdiepingen en is met z’n 27 meter hoogte de hoogste windmolen in de Nederrijnregio. De hoogte was nodig om toch wind te kunnen vangen boven de daken van het stadje. Het wiekenkruis is 25 meter doorsnee.
Oorspronkelijk werd de molen gebruikt voor een leerlooierij en werd er eikenbast gemalen, maar later om graan te malen.
De molen is nu in handen van de vereniging ‘Verein Kalkarer Mühle am Hanselaerer Tor e.V.’. Dit is een vereniging die er naar streeft oude ambachten zoals die van molenaar, bierbrouwer en bakker levend te houden. In de molen is er dan ook een echte oude, kleine bierbrouwerij te vinden en zijn er op verschillende verdiepingen tentoonstellingen te vinden over de oude ambachten en over de verschillende Gilde-verenigingen.
Buiten deze leuke wetenswaardigheden over de Kalkarer Mühle, was dit niet de reden van ons bezoek. We bezochten deze molen omdat er een leerling molenaar was die daar haar proefexamen deed en de molenaar-instructeur van de Wilpermolen in Posterenk waar ik mijn opleiding volg daar één van de examinators was. In overleg mochten een andere leerling-molenaar van de Wilpermolen mee en ik mee, mits we op de achtergrond bleven, de examenkandidaat had er geen problemen mee als we meekeken en nu ik toch een derde poging ga doen voor mijn regionaal examen was dat voor mij alleen maar leerzaam.
Mijn Duits is behoorlijk slecht, ik versta er ongeveer driekwart van omdat ik opgegroeid ben aan de grensstreek, maar spreek geen woord Duits dus ik was behoorlijk benieuwd of het ‘uberhaupt’ wel te volgen was voor mij, maar de meeste aanwezigen daar verstonden prima Nederlands en sommigen spraken het zelfs behoorlijk goed. Heel bijzonder was dat ik in de molen diverse getuigschriften zag van molenaarsopleidingen in het Nederlands, deze waren van Duitse molenaars die Nederlandse examens gedaan hebben, erg knap vond ik dat omdat ik zelfs in mijn moedertaal de theorie al behoorlijk pittig vind.
In Duitsland werkt het hele examengebeuren anders dan in Nederland wat wellicht de aanleiding is voor de Duitse grensstreek contacten te zoeken in Nederland als het gaat om opleidingen. Hoe het precies zit is me niet helemaal duidelijk en schrijf ik dus niet over omdat ik geen verkeerde info in mijn blog wil.
De examenkandidaat bracht het er goed van af en op de terugweg was de instructeur flink tevreden over haar examen. Omdat mijn functioneren op de Wilpermolen en kennis over molens goed genoeg zijn om examen aan te vragen en te doen, maar mijn examenvaardigheden bijzonder slecht zijn zag ik deze dag als een prima oefening en ik besloot te doen alsof ik ook examen had en probeerde de vragen die mijn Duitse collega in het echt moest beantwoorden in gedachte ook te beantwoorden.
Nu heb ik wel eens gehoord van ‘plaatsvervangende schaamte’, maar nog nooit van ‘plaatsvervangende examenvrees’ maar toch het is sinds gisteren uitgevonden, de luikjes naar mijn geheugen bleken weer stuk voor stuk dicht te slaan en ik mag alleen maar hopen dat dit geen voorbode is voor mijn derde poging straks. Gelukkig heb ik nog heel wat weken voor de boeg en dus ook nog heel veel oefen en leermomenten, dus we zullen wel zien, ik ga het hoe dan ook toch nog eens proberen, alhoewel ik geneigd ben te besluiten dat het ook de voorlopige laatste poging is, dan maar eeuwige student zonder papiertje, maar wie weet…
Na het examen brak de Duitse gezelligheid en hartelijkheid aan zoals volgens mij alleen zij dat kunnen, alhoewel ik dit een prima voorbeeld vind en wij op de Wilpermolen van plan zijn eens goed te bedenken hoe we dit mooie gebruik ook bij ons in Nederland kunnen oppakken. Er kwam een kookplaatje tevoorschijn, een pan heerlijke soep die opgewarmd werd en smaakvol degelijk Duits brood. Uitnodigingen aan het adres van de molenaar van de wilpermolen en dat van de andere leerlingmolenaar en mij dat we altijd welkom zijn om mee te draaien bij de Kalkarer Mühle werden meerdere malen herhaald en wellicht ga ik daar ook gebruik van maken.
Ik moet zeggen dat het erg leuk is zo’n samenwerking en contact met onze buren zo vlak over de grens en zij staan zeker open voor leuke contacten met de Nederlandse molenwereld. Een echte aanrader dus als je eens een mooie molen wilt zien met een allerhartelijkst en gastvrije ontvangst, dan kan ik je een bezoek aan de Kalkarer Mühle echt aanbevelen.
Als afsluiting zijn we vergezeld door het zonnetje het stadje Kalkar ingewandeld en hebben samen met onze Duitse collega’s de dag afgesloten bij een restaurantje met een drankje. Alweer een mooie dag toegevoegd aan mijn molen ervaringen.