Zo rond de feestdagen of bij verjaardagen worden kinderen vaak overstelpt met de meest mooie cadeaus, de een nog duurder en mooier dan de ander. Waar ik dan veel schik om heb is dat de kinderen het bekijken, vervolgens aan de kant schuiven om met de doos waar het in zat of het inpakpapier te gaan spelen. De inhoud is vaak kant en klaar, nodigt niet uit tot creativiteit en de verpakking wel of het is juist omdat het niet bedoeld is om mee te spelen wat zo aantrekkelijk is.
Die verwondering, creativiteit en het nieuwsgierig onderzoeken van materialen en de wereld is waarom ik kinderen zo leuk vind. Zelf ben ik niet zo’n voorstander van dat kant en klare creatiefloze speelgoed, als moeder en gastouder is het ook veel goedkoper dat niet te zijn, maar minder pret is er niet om. Ik heb zelfs het geluk dat mijn eigen kinderen nog steeds blij kunnen zijn met verpakkingsmaterialen. Gisteren kwam de levensboom binnen die we boven onze voordeur wilde en deze zat verpakt in bubbelplastic. De levensboom hadden onze jongens 16 en 12 jaar wel even bekeken en een “leuk” kon er ook af, maar wat hun aandacht trok was het bubbelplastic waarvan de jongste riep dat ze er vuurwerk van konden maken. Beide met een stuk van het plastic naar buiten om het te laten knallen, waarop ze na overleg vonden dat het beter kon.
Het plastic werd achter elkaar op de grond gelegd en een step met grote wielen werd opgehaald om erover heen te rijden en jawel hoor, het knalde minstens zo goed als een duizendklapper die we eens hoorde bij het Chinese restaurant op de hoek en de beslissing was genomen door de jongens dat dit veel goedkoper en leuker was dan vuurwerk en of ik wist waar ze het konden kopen, want dit mag ook nu al omdat het geen officieel vuurwerk is. Ook ik begon nu toch echt te twijfelen wat leuker was de levensboom of het plezier met een stukje plastic.
Vanochtend bij het Trammetje 26 was er ook weer zo’n situatie. De peuters waarvan er een speelde met autootjes en de ander een peuterprogramma op tv bekeek hadden zowel voor de tv en de autootjes geen oog meer toen een vrachtauto voor de deur stopte om bouwmateriaal te lossen. Beide kinderen vonden de vrachtauto en wat de chauffeur deed veel interessanter. Ik heb ze beide op het werkblad gezet en de voorstelling werd met meer belangstelling gevolgd dan ze tv kunnen kijken.
Dit “de wereld ontdekken” vind ik zo mooi om te zien. De verwondering, de aandacht en het onder de indruk zijn is iets dat we eigenlijk nooit kwijt zouden moeten raken. Als gastouder en moeder ben ik dan soms ook nog meer blij met de verpakkingen en vrachtauto’s die bouwmaterialen lossen.
De levensboom is inmiddels geplaatst en echt wel mooi, het bubbeltjesplastic is uit geknald, de doos is zowel door mijn jongste zoon die er nog net inpaste en de oppaskinderen gebruikt als verstop plek en het bouwmateriaal is niet alleen maar een lig in de weg op onze oprit, maar de oorzaak van een mooi moment vol bewondering en onder de indruk zijn.