In het centrum van het stadje waar ik woon stond een oude boom, een paardenkastanje met een bankje erom heen. De boom al meer dan honderd jaar oud vond ik van begin af aan dat ik hier kwam wonen een plaatje om te zien en ik bedacht me dan wel eens wat die boom wel allemaal niet meegemaakt heeft.
Nu had ik al ergens gelezen dat deze boom weg moest, maar toen ik vanochtend met de kinderen in het trammetje door de stad wandelde, onderweg voor wat boodschappen schrok ik toch. De boom was al zo goed als tot aan de grond gelijk gemaakt, de restanten lagen in kleinere stukken op de grond en het waren de kinderen die me uit dit trieste beeld haalde en enthousiast riepen dat ze een ‘kraan’ zagen. Waar ik zag hoe een oude boom aan zijn einde was gekomen en bedacht dat dit stukje stad nooit meer hetzelfde zou zijn, zagen de kinderen een hijskraan en grote machines hun werk doen en vonden het prachtig. Ze bezorgden mij toch een glimlach, het is maar wat je ziet hoe de beleving over eenzelfde gebeuren is.
De kinderen wilden even blijven kijken en waren onder de indruk van de machines en ik hoe een boom die meer dan honderd jaar nodig gehad heeft om te groeien naar de blikvanger die de boom geworden was zo snel weer met de grond gelijk gemaakt werd.
Toch maar even snel opgezocht wat ook alweer de reden was van deze kap, de kinderen wilden immers toch nog niet weg, maar blijven kijken. Volgens het artikel in de krant was er een goede reden voor deze kap. De boom zou ziek zijn en in een slechte staat. Ook zou er volgens de krant pogingen gedaan zijn om de boom te redden, maar zonder succes (bron: http://www.destentor.nl/regio/lochem/meer-dan-100-jaar-oude-boom-op-markt-lochem-gekapt-update-1.5766909 )
Nadat we doorgelopen waren naar de winkel had deze kennis ervoor gezorgd dat het plaatje wat minder triest was, tenslotte zou het triester zijn de boom telkens meer te zien aftakelen met ook nog eens alle gevaren voor de mensen die eronder lopen. Op de terugweg wilden de kinderen dezelfde weg terug en weer even blijven kijken, ongelooflijk hoe snel zo’n project verloopt. Op hekken die om het gebeuren heen geplaatst waren was te lezen dat er een andere boom voor terug geplant zou worden, een vleugelnoot boom. Ik had er nooit van gehoord, maar eenmaal weer thuis heb ik er een plaatje van opgezocht.
De kinderen waren er vol van en we hebben het uitgebreid over de boom gehad en over de kranen. Dit was voor mij weer even aanleiding af te wijken van de methode waar ik nu regelmatig mee werk omdat dit nu leeft bij de kinderen en er veel te leren is over de situatie. De kinderen weten nu dat deze boom ouder was dan opa’s en oma’s en dat bomen ook ziek kunnen worden en dan omgezaagd worden. Ook dat bomen heel zwaar zijn en er daarom kranen nodig zijn om de stukken boom op te tillen en te verplaatsen.
Op de leeftijd van de kinderen is het moeilijk een voorstelling te maken van iets dat gaat komen, maar dat is geen reden om ze niet te vertellen dat er weer een andere boom komt en een plaatje van de vleugelnootboom te laten zien, die op 7 maart geplant gaat worden. Om dit project te volgen gaan we terug vlak voor de boom geplant wordt om te kijken hoe leeg het is en na het planten om te kijken hoe het er dan uit ziet. Dit vind ik het allerleukste, spontane projectjes die op dat moment spelen en de kinderen vanzelf al geboeid hebben.