Je hoort het opa’s en oma’s zo vaak zeggen dat kleinkinderen leuk zijn. In al die jaren kinderopvang zag ik ze dan ook regelmatig blij en trots binnenkomen omdat opa’s en oma’s toch best vaak ingezet worden voor het ophalen van hun kleinkinderen. Het grappige is dat de kinderen net zo blij zijn om hun opa’s en oma’s te zien, er is wat tussen grootouders en kleinkinderen, ik weet niet of het de bloedband is of het herkennen van kinderen en ouders in elkaar, maar iets speciaals is het wel.
Met grote regelmaat hebben opa’s en oma’s me verteld dat het net zo leuk is al ouders zijn maar dan zonder de zorgen en eindverantwoording waardoor ze er zo van kunnen genieten. Bovendien is het niet dag en nacht plus weekenden, ze kijken uit naar de kleinkinderen maar geven ook eerlijk toe dat het ook erg fijn is wanneer ze weer opgehaald worden en ze even niet meer de drukte om zich heen hebben en weer kunnen doen en laten wat ze willen binnen hun mogelijkheden en kunnen.
Daarnaast zijn opa’s, oma’s en kleinkinderen altijd erg enthousiast en blij als ze elkaar onverwachts zien bijvoorbeeld bij het winkelen. Ik vind dat altijd erg leuk om te zien, hoe het werkt ik weet het niet precies, maar het speciale is er nu eenmaal.
Als gastouder is er ook zoiets. Als gastouder wordt je als je de oppaskinderen onverwachts tegen komt ook vrolijk en enthousiast begroet. Als ik weet dat de kleintjes komen vind ik dat erg leuk, als ze er zijn ook. Het is tijd dat ik geen verplichtingen heb met andere mensen en die ik kan vullen met activiteiten samen met de kinderen, maar toch moet ook ik eerlijk bekennen dat hoe leuk ik het ook vind ik best blij ben als ze hun middagdutje doen en ik even zelf een boekje kan lezen op de bank of kan beginnen aan een blog. Als ze dan weer wakker zijn gaan we gewoon verder met waar we gebleven waren. Ook als ze opgehaald worden is het best weer fijn even niet alles zo in de gaten te hoeven houden en de rust in huis, want hoe leuk die mini-mensjes ook zijn, ze maken best wat herrie met al dat speelgoed en de verhalen, hun gelach en soms boze buien.
Nu ben ik ook een trotse moeder van drie jongens die al 18, 16 en 12 jaar zijn en waar ik zoveel van hou dat ik het niet kan uit kan leggen hoeveel, maar die oppaskinderen zijn meer zorgeloos, je bent verantwoordelijk voor de tijd dat ze bij je zijn, maar dan kan je de verantwoording weer loslaten tot het volgende moment dat ze bij je zijn. En toch hou je van ze, zitten ze ook in je hart omdat ze op de tijden dat ze er zijn, ze even een beetje je kindjes zijn, die je verzorgd, die je opvoed en beschermt. Noem het gastouder-gevoel, wellicht is het net zoiets als het gevoel van kleinkinderen en hun opa’s en oma’s.