Het gebeurt me wel eens dat ik even niet zoveel zin heb een planning te maken in de kinderopvang en dan gewoon kijk hoe het loopt en hoop dat ideetjes vanzelf aan komen waaien.
Nog voor de oppaskinderen kwamen had ik mijn jongste zoon naar de taxi gebracht voor zijn dagje school en vond het behoorlijk koud. Het heeft overduidelijk gevroren dus moet ik in ieder geval het water van de konijnen en de kip controleren en verversen want ik had zo’n vermoeden dat het bevroren zou zijn. Dat is een leuk klusje voor de kleintjes om mee te helpen, zij vinden het altijd erg leuk in het dierenverblijf.
Eenmaal weer thuis kwamen de kinderen en dit keer minder vrolijk dan normaal omdat ook zij het erg koud vonden buiten en dat had ik net zelf ook ervaren dus ik had er alle begrip voor.
Omdat ik niks bedacht had voor deze dag besloot ik te beginnen waar ik meestal de ochtend mee eindig als het niet echt weer voor buiten is en we de dingen al gedaan hebben die gepland waren en dat is even televisie kijken naar peuterprogramma’s.
Televisie of andere beeldschermen bekijken doe ik meestal nooit te lang met de kinderen omdat ik altijd het gevoel heb dat zelf spelen en zelf ontdekken leerzamer is dan ernaar te kijken. Toch denk ik dat even tv kijken ook leerzaam is mits met mate en zeker peuterprogramma’s, zo zien de kinderen ook hoe andere kinderen spelen, ontdekken en leren.
Na even de tv aan te hebben komt voorzichtig het eerste ideetje het raam van de kinderopvang binnen schijnen, het zonnetje. Nog niet overtuigt genoeg omdat de kinderen en ik het net weer wat warm begonnen te krijgen, gaf de zon een duidelijker teken van een idee en scheen met vrolijke stralen overtuigend de kinderopvang in zodat ik er een voorjaarsgevoel van kreeg. Dit konden we niet meer negeren, met volle overtuiging heeft de zon me overtuigd de kinderen voor te stellen lekker buiten te gaan spelen en dan kon ik gelijk even het water verversen van de dieren in het dierenverblijf naast het plaatsje waar de kinderen hun speelgoed en zandbak hebben.
Zo leuk, kinderen in de leeftijdscategorie die ik opvang, verkiezen zelden een televisie boven buiten spelen en ze leken dan ook per direct de kou van eerder vergeten te zijn. Ze sprongen vol enthousiasme op, deden de televisie uit en stonden klaar om de jasjes aan te doen en ik vroeg me af of de kinderen hier ook een voorjaarsgevoel van kregen.
Eenmaal buiten had ik geen spijt, het was dan wel koud, maar toch ook een heerlijke ochtend zo in het zonnetje. Één van de kinderen wilde spelen en de ander wilde mij helpen bij de dieren.
Nu wordt ik zelf altijd al vrolijk wanneer ik kijk hoe de konijnen spelen in hun dierenverblijf en als Betsie de Kip doorheeft dat ik richting dierenverblijf kom, kakelt ze al en komt nieuwsgierig naar me toe in de hoop dat ik weer wat groente en fruitresten bij me heb. Dat laatste vinden de kinderen best spannend, die spelende konijnen tot daaraan toe, maar Betsie de Kip die op je af komt met een boel gekakel is een ander verhaal. Het oppaskindje die me mee wilde helpen heeft daar zo zijn eigen oplossing voor want meegaan wilt hij in ieder geval. Hij kruipt achter me, houd me vast en doet zijn armpje voor de oogjes, want als hij Betsie niet ziet, ziet ze hem vast ook niet, zo bijzonder die kinderredenaties.
Om het niet spannender te maken voor hem dan hij het al vind doe ik net alsof er niks aan de hand is en dit heel normaal kippengedrag is, wat het waarschijnlijk ook is, want het oogt heel normaal hoe ze doet en geef Betsie alvast wat graankorreltjes zodat ze afgeleid is en druk aan het graanpikken gaat. Dan durft de kleine peuter achter me vandaan te komen, geeft dan zelf heel stoer ook nog een handje graan en is Betsie zo druk dat wij samen aan de slag kunnen.
In de waterbak van Betsie zat een laag ijs, de peuter vond dat geweldig, ik leg hem uit dat het eerst water was, maar omdat het zo koud is en gevroren heeft het ijs geworden is. Met zijn vingertje ging hij op ontdekkingstocht hoe ijs voelt en hoe het water eronder nadat ik een stukje ijs verwijderd had.
Na deze extra ochtend controle op ijs in en op het drinkwater en het verversen daarvan hadden we geen zin alweer het hok uit te gaan en in overleg met de peuter besloten we dan ook het hok weer mooi te maken. Zijn kleinere broertje had er geen zin in, die speelde liever met speelgoed gereedschap die op een werkbank naast de zandbak stond.
Voor de kinderen heb ik een kleine bezem en kleine schep, zelf ga ik met de grote schep en bezem gewoon mijn gang en binnen de kortste keren heb ik hulp van de peuter die me met de kleine bezem en schep precies nadoet. Voor de konijnen ligt er een heuvel zand, dit omdat ze erg graag graven en dollen in het zand, alleen was er niet meer veel over van de heuvel, de konijnen hadden het zand door het verblijf heen verplaatst. De peuter zei heel ernstig tegen de konijnen dat dat niet mocht en deed zijn beklag over het gedrag van de konijnen bij mij. Ik kon mijn lach niet echt voor me houden en vertelde de peuter dat die troep juist betekende dat ze lekker gespeeld hadden, net zoals het in de opvang ook een troep is als hij en zijn broertje gespeeld hadden, dat een rommeltje niet erg is als het betekende dat ze lekker gespeeld hadden, als het ook maar weer opgeruimd werd en stelde voor weer een nieuwe heuvel van het zand te maken voor de konijnen zodat ze weer overnieuw konden spelen, dat vond hij een goed plan en even later hadden we dan ook een nieuwe heuvel van het zand gemaakt waar de konijnen weer gelijk in begonnen te dollen en graven. “Kijk ze spelen” riep de peuter.
Heerlijk zo’n ochtendje geen plannen en dan ideetjes die zomaar naar binnen komen stralen, je krijgt er ondanks de kou een voorjaarsgevoel van. De kinderen daarna met gezonde rode wangetjes aan hun boterham en daarna als een blok in slaap vallen in hun tentjes. Ik kan niet wachten dat het echte buitenleven weer begint, dan zet ik hun tentjes gewoon buiten op onder de appelboom.