Kan je een blog schrijven over een mineola dat interessant genoeg is om te lezen? Misschien wel, vandaag zijn de oppaskinderen en ik zeker een paar uur bezig geweest met wat een mineola nu is en hoe die smaakt, ik was er zelf verbaasd over hoe interessant en leuk zulke onderwerpen kunnen zijn.
In de kinderopvang hier bij Trammetje 26, eten we elke dag fruit. De kinderen nemen hun eigen fruit mee en ik pak ook wat fruit en probeer zoveel mogelijk te variëren zodat ze meerdere smaken leren kennen en om de benamingen te oefenen, wat goed is voor de woordenschat. Ik maak dan fruitbakjes met verschillende soorten fruit en voor jongste kleintjes gaat dat nog even in de blender.
Vandaag hadden de kinderen mandarijntjes en een banaan bij zich en ik besloot er een mineola aan toe te voegen. De kinderen vinden het altijd wel spannend waar ik mee aan kom zetten omdat ik zoveel mogelijk afwissel. Vrolijk riep een jongetje: “Een sinaasappel!” Ik zei tegen hem dat hij goed gekeken had en dit fruit erg op een sinaasappel leek maar het niet was. “Een mandarijn!” riep hij, waarop ik zei dat ik nog steeds vond dat hij goed gekeken had, dit fruit ook op een mandarijn lijkt, maar het toch niet is. Toen werd het wel heel spannend aan tafel en ik zag ze bedenken wat het dan wel was.
Na ze even te laten nadenken en om de spanning en focus op te voeren vertelde ik dat het een mineola was, daar moesten ze nog om lachen ook en het zou me niet verbazen als ze dachten dat ik ze in de maling nam. Met elkaar hebben we dat woord geoefend en dat valt nog niet mee als je peuter bent en het woord niet zo vaak hoort en het is ook zeker grappig om te oefenen met als hoogtepunt een applaus als het woord verstaanbaar eruit komt. De dreumes van pas een jaar volgde het vol belangstelling en deed ook een poging, alleen die poging al leverde hem ook een applaus op.
De kinderen wisten nu dat een sinaasappel, mandarijn en mineola verschillend waren, maar toen ik ze vertelde dat een mineola ook anders smaakt begonnen ze weer te lachen met een blik van ‘je kletst maar wat’, dus ik vroeg of ze het wilde proeven en nu ze zo nieuwsgierig waren wilde ze dat heel graag. Deze smaaktest van deze mini-mensjes was schitterend om te zien, Robert Kranenborg, Herman de Blijker, Gordon Ramsay kunnen in de leer bij deze jongens als het gaat om professioneel proeven en bijpassende gezichten trekken.
Nu de kinderen zo onder de indruk waren van de mineola werd ik nieuwsgierig hoeveel informatie meer ze nog aankonden en dat het nog leuk bleef ook. Ik vroeg me af hoe je nu uitlegt aan kinderen op die leeftijd dat een mineola een kruising is tussen een grapefruit (nog zo’n woord waarvan ik vermoed dat het niet standaard voorkomt in het woordenboek van dreumesen en peuters) en een mandarijn en dat er heel veel vitamine C in zit. Dit zijn teveel woorden wellicht voor ze en plaatjes leven niet zo als live zien dus ik besloot tot een ‘mineola-excursie’ in de supermarkt.
Tegen de kinderen zei ik dat als ze het leuk vonden en hun fruit ophadden we wel naar de supermarkt konden gaan om de verschillen te gaan bekijken en dat wilden ze wel, dus jasjes aan, de tram uit de remise, kinderen erin en op naar de supermarkt.
Bij de groente-afdeling zijn we naar de afdeling citrusvruchten gegaan met tram en al, zoals ik altijd gewoon overal naar binnen rijd met het trammetje en daar leek mijn plan in duigen te vallen….. De mineola’s waren op!
Twee opties waren er, op naar een andere supermarkt of informeren of er nog mineola’s bij de voorraad achter lagen. Ik koos voor het tweede omdat de kinderen nog zo in hun focus zaten en ik dat liever niet doorbrak met de mededeling dat we eerst naar een andere winkel moesten. Daarom sprak een medewerkster aan met de vraag of ze ergens nog een mineola hadden en legde uit waarom ik die nodig had. Die vraag kreeg ze vast niet vaak was af te lezen aan haar gezicht, maar tja, als iemand met een tram de supermarkt in komt had ze niet verbaasd hoeven zijn, dat gebeurt vast ook niet vaak.
De medewerkster ging achter kijken en kwam vrolijk terug met een mineola, wellicht zag ze de grote opluchting op mijn gezicht nu. De mineola vulde ik aan met een sinaasappel, mandarijn en grapefruit en liet ze allemaal zien. Ja hoor nu zagen ze echt de verschillen alhoewel het woord grapefruit nog wat lastig was. Dit vonden ze wel heel leuk, vol bewondering werden de citrusvruchten bekeken en om het nog spannender te maken legde ik er nog een citroen bij, maar die was toch anders de kleur week teveel af.
Dit noem je nu ‘pret in de supermarkt’. Van kinderen wist ik dat ze pret om kleine dingen konden hebben, maar van mezelf had ik toch niet verwacht dat ik zoveel schik met een mineola zou hebben.