Eigenlijk wist ik het wel. Kinderen hebben zo hun eigen kijk op dingen, het zijn mini-mensjes met eigen visies, ideeën en vooral eigen prioriteiten. Dit geldt vooral voor (peuter)pubers.
Toen ik vanochtend dan ook het idee bedacht had bij de nieuwe vleugelnoot te gaan kijken met de kinderen omdat we toch ook het proces van het weghalen van de oude boom die eerder op die plek stond hadden gevolgd had ik eigenlijk al kunnen weten dat de kinderen in de opvang daar zo hun eigen visie over hadden. Vandaag was de eerste ochtend dat de kinderen er waren en de nieuwe vleugelnoot goed te zien was met het bankje erom. Er stonden nog wel hekken, maar het zicht werd verder niet meer belemmerd.
Toen we er zoals in mijn blog van 1 maart te lezen was gingen kijken hoe de oude paardenkastanje om gezaagd werd beleefden de peuters en ik dat al heel anders. Ik vond het ergens een triest gezicht ook al begrijp ik dat een zieke oude boom een gevaar gaat vormen. Bovendien, alles dat leeft sterft een keer, het is de kringloop van het leven. De kinderen vonden het prachtig, vooral de grote machines die er aan te pas kwamen.
Dat zij er dus vandaag niks aan vonden om te gaan kijken bij de vleugelnoot was te verwachten, maar voor mij geen reden om toch niet te gaan kijken en het toch nog even met de kleintjes over die nieuwe vleugelnoot te hebben, je weet maar nooit wat ze er toch nog van opslaan. Wie weet maken zij nog mee dat deze nieuwe vleugelnoot net zo’n beeld bepalend icoon geworden is als de oude paardenkastanje was en kunnen ze zich vaag herinneren dat ze meegemaakt hebben dat de vleugelnoot geplaatst was en toen nog heel klein was, net zoals de oude paardenkastanje ooit was.
Je weet maar nooit, maar voor vandaag vonden ze het saai, er waren geen machines meer en ik kon geen spoortje van enthousiasme ontdekken over de plaatsing van de jonge vleugelnoot waar ik zelf al complete beelden bij kreeg voor nu en in de toekomst. Buiten dat er geen boeiende machines meer bij waren hadden de kinderen zo hun eigen prioriteiten en muizenissen, ze waren er bijvoorbeeld voordat we gingen getuigen van geweest dat ik de laatste twee koekjes uit de koekjestrommel aan hun uitdeelden. Koekjes kopen stond dus veel hoger op hun prioriteitenlijstje dan een jonge vleugelnoot bekijken. En geef ze eens ongelijk.
De vleugelnoot hebben we dus maar gelaten voor wat die is voor nu. Op naar de supermarkt om koekjes te kopen. Stiekem had ik er wel schik om, wat heerlijk moet het zijn als koekjes die aangevuld moeten worden je grootste zorgen zijn, dat zijn toch dingetjes die redelijk makkelijk op te lossen zijn. Op de koekjes afdeling in de supermarkt kwam hun enthousiasme dus los, want welke koekjes willen ze in de trommel, dat is voor vandaag een belangrijk onderwerp, belangrijker dan de vleugelnoot. In de ZaaiGoed-methode waar ik sinds een tijdje mee werkt is dat ook het thema waar we mee bezig zijn nu “Maak een keuze- waar kies jij voor?”, dus de kinderen beleven dit moment heel bewust. Kiezen ze voor het ene pak koekjes duurt het toch weer een tijdje voor ze andere koekjes kunnen proeven. Soms bepalen de kinderen nu eenmaal zelf wat ze willen leren, zeker als ze (peuter)pubers zijn.